Η ιστορία μας ξεκινάει, το Μάιο του 2010, όπου ένα μέλος της ομάδας μας, έθεσε το ζήτημα της μη προσβάσιμης κάτω φοιτητικής λέσχης. Προσβάσιμη ήταν μόνο η πάνω φοιτητική λέσχη, που όμως λειτουργούσε μόνο δύο φορές την εβδομάδα, αποκλείοντας έτσι τους φοιτητές με αναπηρία από το δικαίωμα τους στη σίτιση.
Η ομάδα αποφάσισε να αναδείξει το πρόβλημα και προγραμμάτισε μία δράση.
Στη δράση αυτή, μέλη της ομάδας κλείνανε συμβολικά τους διαδρόμους που οδηγούσαν στην παραλαβή των δίσκων σίτισης. Η διακοπή διαρκούσε 5-10 λεπτά και κατά τη διάρκεια αυτή ενημερώναμε τους προσερχόμενους φοιτητές για τα προβλήματα που αντιμετωπίζει η λέσχη. Η ανταπόκριση της πλειοψηφίας των φοιτητών ήταν θετική. Βέβαια δε λείψανε και τα παρατράγουδα, αλλά ήταν ελάχιστα και φυσικά δεν πτόησαν την ομάδα. Στο ισόγειο του κτιρίου αναρτήθηκε πανό που έγραφε «Αν το ήξερες, θα έμενες νηστικός». Η ομάδα παράλληλα ενημέρωσε [με τη βοήθεια του προσωπικού που ήταν φιλικά διακείμενο στη δράση] τη διευθύντρια της λέσχης να έρθει στο χώρο και να εξηγήσει το λόγο που η λέσχη δεν έχει πρόσβαση στα άτομα με αναπηρίες. Κατά τη διάρκεια της δράσης και μετά από περίπου 2 ώρες ήρθε και η διευθύντρια της λέσχης μαζί με μία διοικητική υπάλληλο. Αυτό που κρατήσαμε από τα λεγόμενα της, είναι πως αυτή είχε κάνει ό,τι εμπίπτει στις αρμοδιότητες της για να κοινοποιηθεί το πρόβλημα στην πρυτανεία και στην τεχνική υπηρεσία. Άρα το πρόβλημα είχε φύγει από αυτήν, όπως άφησε να εννοηθεί! Η ομάδα φυσικά της επισήμανε πως εφόσον το πρόβλημα παρέμενε και δεν λυνόταν, δεν ήταν δυνατόν να φύγει από αυτήν.
Με την έναρξη της νέας ακαδημαϊκής χρονιάς μάθαμε ότι η πάνω φοιτητική λέσχη έκλεισε και έτσι ούτε αυτές τις δύο μέρες δεν θα μπορούσε φοιτητής με κινητικό πρόβλημα να φάει μαζί με τους συμφοιτητές του. Η λύση που πρότεινε η διοίκηση ήταν να τρώνε οι φοιτητές στο ισόγειο της κάτω λέσχης, να τους κατεβάζουν δηλαδή το δίσκο, ενισχύοντας με τον τρόπο αυτό τον κοινωνικό αποκλεισμό τους.
Αποφασίσαμε ότι προέχει το ζήτημα της λέσχης και κανονίσαμε να πάμε να συναντήσουμε για ακόμη μια φορά τη διευθύντρια της λέσχης, με σκοπό να γίνουμε πιεστικοί στο ζήτημα της προσβασιμότητας της λέσχης.
Έτσι, τη Δευτέρα 1/11/2010, πήγαμε στο γραφείο της διευθύντριας, όπου πληροφορηθήκαμε ότι βρισκόταν σε συνάντηση στην πρυτανεία. Αποφασίσαμε να μη χάσουμε την ευκαιρία και να πάμε στην πρυτανεία για να μιλήσουμε για το ζήτημα και μπροστά στον πρύτανη.
Συγκεκριμένα για τη λέσχη μας είπε ότι θα έφτιαχνε το ασανσέρ. Του είπαμε ότι ζητάμε συγκεκριμένες ημερομηνίες παράδοσης του έργου και είπαμε ότι θα πηγαίναμε την επόμενη στο γραφείο του για να μας δοθεί από τον ίδιο, αλλά και τον αντιπρύτανη, η ημερομηνία. Τελικά η καταληκτική ημερομηνία που μας δόθηκε ήταν γύρω στις 15 Δεκεμβρίου [2010], δηλαδή πριν τις διακοπές των Χριστουγέννων.
Όταν γυρίσαμε από τις διακοπές, συνειδητοποιήσαμε ότι ενώ η γέννηση του Χριστού
είχε γίνει κανονικά και οι τρεις μάγοι έφεραν, στην ώρα τους, τα πλουσιοπάροχα δώρα τους, το δικό μας το δώρο, το ασανσέρ, δεν είχε έρθει ακόμα… Ενώ το έργο είχε ξεκινήσει να υλοποιείται, η ολοκλήρωση του αναβαλλόταν διαρκώς. Έλειπε ο εσωτερικός μηχανισμός του ασανσέρ! Το μακρινό του ταξίδι από τα βάθη της δύσης καθυστερούσε πάρα πολύ…
Αποφασίσαμε λοιπόν, να κάνουμε κατάληψη στο γραφείο της τεχνικής υπηρεσίας:
Μαζευτήκαμε στις 7παρά τέταρτο το πρωί για να κάνουμε κατάληψη στο γραφείου του Μανουσαρίδη. Είχαμε πει να πάμε τόσο νωρίς για να προλάβουμε πριν πάει στο γραφείο του έτσι ώστε να μην προλάβει να μπει καν. Δυστυχώς για μας εκείνος είχε έρθει ήδη. Παρόλα αυτά μετά από λίγο ανεβήκαμε...
Αφού κολλήσαμε τις γελοιογραφίες και τις αφίσες της ομάδας κάτω στο κτίριο διοίκησης, ανεβήκαμε πάνω στο γραφείο του και του είπαμε ότι κάνουμε κατάληψη και ότι δε θα γίνει καμία εργασία σήμερα στο γραφείο του ούτε από τον ίδιο ούτε από τη γραμματεία του. Του παραδώσαμε ένα ομοίωμα ασανσέρ από χαρτόνι με μια βίδα επάνω -το περίφημο ανταλλακτικό που έλειπε για την ολοκλήρωση του ασανσέρ: το ASANSERIX-. Του είπαμε επίσης ότι με αυτή την πράξη δεν στοχοποιούσαμε αυτόν προσωπικά, αλλά όλο αυτό το άρρωστο σύστημα που υπάρχει, μέρος του οποίου είναι και αυτός.
Κάποιοι από εμάς ανέβηκαν στην πρυτανεία και ζητήσαμε να δούμε τον πρύτανη. Περιμέναμε κυριολεκτικά 2 ώρες... όχι είχε ενημέρωση.. όχι ραντεβού.. και αφού κοντέψαμε να μπούμε με το ζόρι.. και αφού ήμασταν αρκετά εκνευρισμένοι, μπήκαμε στο γραφείο του και του είπαμε τι γίνεται με τη λέσχη, για ποιο λόγο κάναμε την κίνηση αυτή σήμερα και ότι μια μέρα ήμασταν εκεί και ήδη πήραμε χαμπάρι 5 πράγματα, αυτός τι κάνει; και ότι από εδώ και στο εξής ο κόμπος έχει φτάσει στο χτένι και θα δημοσιοποιήσουμε έντονα το θέμα της μη προσβασιμότητας στο ΑΠΘ, κλπ. Εκείνος ακούγοντας για τη στιχομυθία των υπαλλήλων της τεχνικής υπηρεσίας απάντησε λέγοντας: "Καταλαβαίνετε τώρα τι περνάω;".. Του είπαμε ότι δεν θέλουμε να ακούσουμε τίποτα από αυτόν, ούτε υποσχέσεις ούτε τίποτα..
Στις 15 Μαρτίου 2011,μετά από μια δράση που κάναμε στην πόλη, είπαμε να πάμε να δούμε τι γίνεται με το ασανσέρ. Θα μπορούσαμε άραγε να φάμε όλοι μαζί κανονικά πάνω όπως όλοι οι υπόλοιποι φοιτητές του πανεπιστημίου; Φτάνοντας εκεί, είδαμε ότι το ασανσέρ δεν λειτουργούσε, επειδή [όπως μας είπε ο θυρωρός] λείπανε κάτι υπογραφές.
Πήραμε κάποια τηλέφωνα χωρίς να βγάλουμε ιδιαίτερο νόημα. Μετά πήραμε τον Ναλμπάντη, από την τεχνική υπηρεσία, και την πρυτανεία. Από την πρυτανεία μας είπαν ότι τους ενημέρωσαν ότι είναι έτοιμο. Μας πήρε μετά από λίγο τηλέφωνο ο υπεύθυνος για το ασανσέρ και έμμεσα είπε ότι φταίνε φοιτητές γιατί τοποθετήσανε κάτι που εμποδίζει την λειτουργία του και ότι μέχρι αύριο θα έχει διευθετηθεί το θέμα. Το απόλυτο χάος! Τελικά μας ενημέρωσε ο Ναλμπάντης, μία ώρα μετά, ότι το ασανσέρ πλέον λειτουργούσε…
Αυτή ήταν η ιστορία του σύγχρονου γεφυριού της Άρτας [ΑΠΘ],
που ξεκίνησε το Μάιο του ’10 και τελείωσε το Μάρτιο του ’11. Σχεδόν ένα χρόνο…
Για πρώτη φορά ήρθαμε αντιμέτωποι όλοι μας, σε τέτοιο βαθμό με το γραφειοκρατικό σύστημα του πανεπιστημίου, την έλλειψη συνεννόησης μεταξύ των θεσμών και τα αρμόδια γραφεία τους. Μέσα από την διαρκή πίεση που ασκήθηκε από μέρους μας προς αυτούς, μπορέσαμε να διεκδικήσουμε το αυτονόητο δικαίωμα, αυτό της σίτισης ΟΛΩΝ των φοιτητών του ΑΠΘ.
Αυτό είναι η απόδειξη για εμάς, ότι μέσα από τον αγώνα και την διεκδίκηση των δικαιωμάτων μας, μπορούμε αυτά να τα θεωρούμε και πραγματικά αυτονόητα…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου