Πέμπτη 22 Απριλίου 2010
«Μόλις είχα πιει τη τελευταία γουλιά του καφέ μου και ετοιμαζόμουν να πάω όπως κάθε Πέμπτη μεσημέρι στη σχολή μου. Όμως, αυτή η Πέμπτη θα ήταν διαφορετική από τις άλλες. Αυτή η Πέμπτη θα ήταν η τελευταία Πέμπτη που θα πήγαινα στη Σχολή μου. Φτάνω στη σχολή. Προχωράω προς το ασανσέρ της Νέας Πτέρυγας της Φιλοσοφικής, όμως διαπιστώνω ότι είναι χαλασμένο. Αμέσως απευθύνθηκα στους φρουρούς της Σχολής. «Είναι χαλασμένο! – λυπάμαι» μου είπαν. Θα μου πείτε, γιατί δεν πήγαινες από τις σκάλες… όπως όλοι; Βαριέσαι; Κάθε άλλο! Όχι, γιατί δεν μπορώ, είμαι άτομο με αναπηρία. Γυρνώντας σπίτι μου από τη σχολή απογοητεύτηκα, στεναχωρήθηκα, νευρίασα και τελικά αγανάκτησα! « Έχω δικαίωμα στη γνώση, δεν αισθάνομαι διαφορετική, μη με κάνετε λοιπόν διαφορετική! Μην με αποκλείετε… μην με βγάζετε στην απ’ έξω!» ήταν τα λόγια που ψέλλιζα στο δρόμο προς το σπίτι. Φτάνοντας σπίτι, θεωρώ απαραίτητο να ενημερώσω τους καθηγητές μου, των οποίων τις διαλέξεις χάνω. Ενημερώνω την Πρόεδρο και Αντιπρόεδρο του Τμήματος, σκεφτόμενη ότι κάτι μπορεί να αλλάξει. Επικοινωνώ με τη δικηγόρο μου αγανακτισμένη και απελπισμένη, όπως ήμουν και μου λέει ότι είναι θεμιτό να ενημερώσεις και τον Πρύτανη με μια επιστολή, την οποία στέλνω, αν και δεν καταλαβαίνω γιατί πρέπει εγώ να τον ενημερώσω για τις ελλείψεις του Πανεπιστημίου, δεν είναι δική μου δουλειά. Από εκείνη τη μέρα περιμένω…
Σήμερα όμως, 20 μέρες μετά το γεγονός, αποφάσισα να μην περιμένω πια μόνη μου. Αποφάσισα να ενημερώσω. Αποφάσισα να σου δείξω πως είναι να μην μπορείς να μπεις κι εσύ στην είσοδο της σχολής σου. Αν λοιπόν αγανακτείς, γιατί σήμερα κάποιοι “βλάκες” σε εμπόδισαν να μπεις μέσα, σκέψου ότι αυτή την αγανάκτηση την νιώθω σε όλη μου τη ζωή και φέρε λίγο τον εαυτό σου στη θέση μου. Ξέρω ότι δεν είμαι μόνη, βλέπω ότι δεν είμαι μόνη μου. Μην είσαι συνένοχος, ούτε αδιάφορος σε όλο αυτό που γίνεται, γιατί δεν ξέρεις τι μπορεί να σου ξημερώσει αύριο. Αυτό δεν είναι κάτι έξω από σένα. Μην αδιαφορείς, γίνε κι εσύ “κρίκος” αυτής της ανθρώπινης αλυσίδας. Μπορείς να κάνεις την αλλαγή.»
Έλενα, φοιτήτρια Α.Π.Θ
Τρίτη 11 Μαΐου 2010
Η ομάδα της Προσβασιμότητας σας καλεί όλους να παρευρεθείτε και να δηλώσετε την έμπρακτη στήριξή σας στην ημέρα Δράσης "Έλα λίγο στη θέση μου" την τρίτη 11 Μαΐου και ώρα 12 μ.μ στην είσοδο της Φιλοσοφικής Σχολής απέναντι από τη Ν.Ο.Π.Ε .
Η ΠΡΟΣΒΑΣΙΜΟΤΗΤΑ ΣΤΟ Α.Π.Θ. ΕΙΝΑΙ ΔΙΚΑΙΩΜΑ ΚΑΙ ΟΧΙ ΦΙΛΑΝΘΡΩΠΙΑ
Το ζήτημα της πρόσβασης σε δημόσιους χώρους είναι βασικό ανθρώπινο δικαίωμα και όχι προνομιακή παροχή ενός «ευαίσθητου» ή «φιλάνθρωπου» κράτους. Σύμφωνα με αυτήν την λογική τον τελευταίο ενάμισι χρόνο συγκροτήθηκε από το Πρόγραμμα Προαγωγής Αυτοβοήθειας του ΑΠΘ και στα πλαίσια του μαθήματος «Κοινωνικός Αποκλεισμός» του Τμήματος Ψυχολογίας μια ομάδα εθελοντών προπτυχιακών/μεταπτυχιακών φοιτητών και πολιτών με αναπηρίες. Βασικός στόχος της ομάδας δράσης είναι ένα πανεπιστήμιο ανοικτό και απόλυτα προσπελάσιμο για όλους. Ο Λόγος και η δράση των ατόμων με αναπηρίες στο πανεπιστήμιο σηματοδοτεί την απάντησή τους στον μέχρι τώρα μονόλογο των ειδικών και την αναζήτηση ενός άλλου επιστημονικού παραδείγματος, που να ακυρώνει την παραβίαση βασικών ανθρωπίνων δικαιωμάτων, όπως αυτό της προσβασιμότητας, πέρα από κάθε πρακτική υποκριτικής φιλανθρωπίας.
